İnşaAllah...

Saçlarını özenle arkaya attı , tek eliyle yakasını düzeltti. Konuşmasına devam etti:

-Bilgecim... Acınacak hale gelmemek için acımayacaksın. Ben bunu bilir bunu söylerim her zaman.

Benimse kafamda bin tane düşünce :

*Bu sahiden doğru olabilir mi ? Ben çok acırım insanlara ki , yani acınacak hale mi geleceğim şimdi ben ? Tövbee...

*Akşama ne yapsam yemek ? Buzluktaki mantıyı çıkartayım be ! Babam sever onu bak...

*Dershaneler kapatılacak mı sahiden acaba ?

*Akşam ki kızları bi şekilde ekmeliyim ama yalan söylemeden halletmeliyim bunu.Ayşe ablayı bize çağırayım , böylece misafirim var derim yalan da söylememiş olurum !

*Mesaj hakkım ne kadar da azaldı yahu  :/

vesair düşünceler beynimin prompterinden akıp giderken karşımdaki şahsın hala anlatmaya devam ettiğini farkediyorum :

-Ya canım...Sen de öğreneceksin bunları zamanla merak etme...Dediğim gibi, acımak yok bak...

Bir kaç saniyelik sesszilik...

Derken kapıdan iyi giyimli bir bayan girer. Ödeme yapmak istediğini söyler :

-8. sınıf öğrencilerinden  Fatma..... 'nın bu ayki taksidini yatıracaktım.

-Tabi buyrun. Ablası mısınız ?

-Yok...öğretmeniyim.

Bir ay önce okul müdürü tarafından yapılan açıklama aklıma gelir sonra : "Fatma'nın tüm dersane masraflarını okul öğretmenleri olarak biz ödeyeceğiz."

Ödeme sonunda acımak/acımamak mevzusunda dem vuran arkadaşımla buluşur gözlerimiz. Gözlerini ilk kaçıran O olur tabi.

Ardından başka bir cümle ılık ılık eser kafamın içinde,o bir hadis...  "Merhamet etmeyene, merhamet edilmez."

Bunu bilip bunu söylemeli,bunu  düstur etmeli diye geçer içimden sonra...

İnşaAllah...