Kahve Hikayelerim #6 / Kahveni yarat !

Hikaye zamanı dostlar ! 

Söylesenize, hayatınızı  başkalarının sizin için uygun gördüğü şekilde yaşıyor olmak, sizi yeterince "siz" kılıyor mu ?

 Peki savaşmanız gereken bir konuda sınırlarınızı sonuna kadar, en son ne zaman zorladınız ?

Sizce "şans" sadece  bir sabun köpüğü gibi uçucu ve yakalanması imkansız bir enerjiden mi ibarettir ? 

Nedir bu anket soruları Bilge ? diye soracak olursanız ;" hikayeme başlamadan önce biraz beyin jimnastiği yapmanızı istiyorum" diye açıklarım size  :)

Bu hafta, sizleri Efe ile tanıştırıyorum dostlar. Ve hikaye sonunda O'na 3. tekil şahıs olarak bakmak yerine kendi içinize dönüp bakmanızı rica ediyorum...

Orda bir Efe bulacağınıza eminim , belki de uzun bir müddet önce, kendi haline terk ettiğiniz kolu kanadı kırık bir Efe...

Bugün...hemen şimdi...şu an... O'nunla biraz ilgilenme vakti, hadi ;)

-Ne alırsınız ? diye sordu garson…

Sandalyede, ellerini   gri eşofmanının cebine sokmuş vaziyette, geriye doğru yaslanmış oturmaktaydı Efe. Ayaklarını uzatıp birbiri üzerine atmış halde, dünyadan kopmuşcasına  dalıp  gitmişti uzaklara.  Sıkıldığı ve nefes almak istediği zamanlarda, deniz kenarındaki bu çay bahçesine gelirdi hep. Kulaklığındaki  Farid Farjad’ı dinlerken, belki de saatlerce, umarsızca, bu şekilde oturmak O’na  iyi hissettirirdi kendini. Bugün de yine aynı maksatla soluğu burada  almıştı.

Garson, Efe’nin uzun saçları nedeniyle  kamufle olan  kulaklığını sonradan  fark edince, sesini duyuramadığını  anladı. Efe’nin görüş alanı içine girerek sorusunu yineledi. Efe toparlandı ,kulaklığı çıkardı : ” Bir kahve lütfen” dedi. “Orta şekerli Türk kahvesi  olsun “diye ilave etti garsonla göz kontağı kurmadan.  Bir an önce Farid Farjad’a  geri dönmek istiyordu çünkü .

Garson “peki” diyerek uzaklaşırken “Şu tiplere sinir oluyorum , ellerinden gelse o kabloları  ameliyatla kulaklarına monte ettirecekler “ diye geçirdi içinden.

Farid Farjad’a  yeniden kavuşan Efe,  tekrardan sandalyesinde arkaya yaslandı. Martıları gözleriyle izlerken “ Golha” parçası çalmaya başlamıştı.Keman sesine bayılıyordu Efe. Ve O’na göre bu işi en iyi icra edenlerden biriydi Farid Farjad.  “Bu adam için ‘kemanı ağlatan adam’ denmesine hiç şaşırmamalı “ diye düşündü. Kulağından ruhuna akan tınılarda, çaresiz bir ağlayışın göz yaşlarını tüm hissiyatıyla fark edebiliyordu …
Gözlerini kapattı , ama hala martıları görebiliyordu  , bir aşağı bir yukarı  manevralarını  rahatlıkla izleyebiliyordu. Sonra , aklına birden geliveren bir soruya cevap aramaya çalıştı : “Martılar ağlar mıydı ?” Gözlerini  açtı ve şöyle düşündü sonra :  “Müzik budur  , müzik yeni soruları  yaratan şeydir …”  

Konservatuvarın “keman” bölümünü bitirmişti Efe. Müzikle uğraşıyordu . Üniversite tercihleri , konservatuvara kabul edilişi  ve okulu bitirme süreçlerinde  ailesi ve yakın çevresi tarafından sürekli eleştirilmişti . Ailesi O’nun daha ciddi bir üniversiteyi bitirmesini istemişti.Ama O, müzikle arasındaki tuhaf bağı bir türlü koparamamış ve tüm muhalif tutumların karşısında durup, yapmak istediğini zor da olsa  tamamlayabilmişti. 

Konservatuvarı bitireli bir sene oluyordu. Ancak ailesinin özellikle babasının  dediği yere de gelmiş sayılırdı. Zira almış olduğu eğitim, hayatını finanse etmiyordu. Aslında sürekli çalışıyordu; notalar , cover lar, besteler vardı hayatında hep … Odasına kapanıp günlerce dışarı çıkmadığı zamanlar oluyordu. Birkaç teklif de almıştı aslında;  bazı gece kulüplerinden , bazı canlı müzik yapan mekanlardan v.s. Ama bu tekliflere hiç sıcak bakmıyordu Efe. Vaktini bu tür yerlerde heba etmek istemiyordu belki de. O, besteler yapmak ve insanların kalbine direk o bestelerin sahibi olarak girmek istiyordu. Bir” beste” yapmalıydı, sıfırdan , hiç kimsenin daha önce yapmadığı kadar mükemmel,duygulu  bir şey… 

Sürekli uğraşıyordu, güfte de yazmaya çalışıyordu ve onları farklı bestelerle arşivliyordu . Ama hiç biri , hiç biri istediği gibi olmuyordu aslında.
Hazırladığı demoları tanıdığı müzik firmalarının sahiplerine mutlaka dinletmeye çalışıyordu yine de. Bazıları, artık O’nu yakından tanıyor gibiydi hatta. “Gel bakalım Efe , bu kez ne hazırladın” diyerek O’nu kabul ediyor ,daha sonra da önündeki bilgisayarda gezinirken Efe’nin müziğini dinliyormuş gibi yapıyorlardı. Demo çalarken , Efe’nin gözleri müzik patronunun gözlerine , patronununkiler de bilgisayarına çakılı birkaç dakika geçiriyorlar,ve her bitişinde de “Olmamış Efe , bundan bişey çıkmaz oğlum” deyip O’nu geri çeviriyorlardı.
Vazgeçmiyordu Efe. Eve döner dönmez yeni bir şeylerle uğraşmaya , araştırmaya ve yeni müzikler oluşturmaya çalışıyordu. Bazen Afrika müzikleri, bazen Fransız ,hatta eski kızılderili yerli müziklerini bile tarıyor ; müzik anlamında dünya kazan o kepçe kendine ilham aramaya çalışıyordu.

-Kahveniz.. diyerek  garson tarafından masasına bırakılan kahvenin kokusuyla tüm bu düşüncelerden ayıldı Efe. “İlk kahveyi kim buldu acaba?” diye bir soru  geldi aklına sonra. Kendine  “kahvesini yaratan”http://www.e-gurme.com/kahve/kahveni-harmanla-tr/  ilk adam belki de bir mağara adamıydı ve o ne şanslıydı ki bu keşfi için koca göbekli bir müzik patronunun onayını almak zorunda değildi …” diye gülümsedi denize karşı . 
“Neyse ki hala mizah anlayışımı kaybetmedim” diye mırıldandı sandalyesinde doğrulurken. Parça değişmişti ; Robaheh Jan…  
Yeniden o tanıdık sızıyı hissetti ruhunun derinlerinde  : “Ben de günün birinde insanlara bu şekilde ulaşabilecek miyim ? Müziğimle kalplerin içine sızıp… Kafalarda hiç akla gelmedik soruların ışıklarını yakabilecek miyim   ?” 

Dün gece evlerinde  yaşanan tatsızlığı anımsadı sonra. Özellikle babası, yeniden üniversite sınavlarına girmesi ve ciddi bir bölümü kazanıp  bitirmesi için yoğun baskı yapmıştı dönem başında. Tartışmaların önünü kesmek için, kabul edip sınava başvurmuştu Efe, ama  derslerin yüzüne bile bakmamıştı tabi. Vaktini , hayalini kurduğu şey için tahsis etmişti daha çok. Babasının da sabrı sonunda taşmış ve dün gece çetin bir tartışmaya engel olunamamıştı. “ Çalgıcı olmanın sana bir şey kazandırmadığını gördün işte ! Hala derslerine sarılmıyorsun , hala bir başı bozukluk ! “ diye yüksek desibelden bağırmıştı babası  evde dakikalarca. Hala kulaklarındaydı Efe’nin… Oysa en az bir Hukuk mezunu kadar ciddiyetle çalışıyordu, emek harcıyordu gönül verdiği işe… Bir Hukuk mezununun çalışma disiplininden tek farkı ; Efe, mevcut olmayan bir şeyi oluşturmaya , muhteşem bir “beste” yaratmaya çalışıyordu . İşi daha zordu aslında. Ama herkes  bu farkı  takdir etmek bir yana , fark etmiyordu bile…

Yine de fırtınalı  bir gecenin ardından , omuzları düşük vaziyette , kahvaltı yapmadan, evden hızlı adımlarla çıkıp bu huzur dolu mekana yöneldiğinde içinde  umut vardı… Ve işte, şimdi burada, martılarla hemhal olmuşken ve kemanın büyülü sesi ruhuna işlerken umudu daha da artıyordu , her saniye daha da katlanarak… Kahvesini içtikten sonra martılara veda edip ayrıldı Efe.Yapması gereken çok iş vardı şimdi. Çünkü yenilenmişti an itibariyle…

Sınava birkaç gün kalmıştı sadece. Tansiyonun yükselmesine neden olan stresin kaynağı da buydu evde. Annesi babasına oranla daha yumuşak ama istikrarlı söylemlerle Efe’nin beynine etki etmeye çalışıyor, yeni bir üniversite kazanıp herkesin yüzünü kara çıkarması için Efe’ye yalvarıyordu adeta. Tüm bunlar Efe’nin tepkisiz dinleyişleriyle karşılık buluyordu.Ailesi, O’nun söylenilenleri sindirip sindirmediğine bir türlü emin olamıyordu.

Derken sınav günü geldi çattı. Babası Efe’yi sınava özellikle kendisi götürmek istedi. Karşı çıkmadı Efe. Arabayı babası kullanıyordu , annesi ön koltukta , Efe arkada oturuyordu. Efe’nin babası Rafet bey askeriyeden emekliydi. Hayatı disiplin içinde geçmişti ve mümkün olduğunca bu disiplin düzenini  eve de yansıtmayı tercih etmişti. Ancak Efe … İşte bu Efe, O’nun belki de başarısız olduğu tek konuydu. Yine de bu sınavla O’nun hayatını kurtarabileceklerine inanıyordu.

Rafet bey, bir yandan ağır akan  trafikte ilerlerken bir yandan konuşmaya başladı: 

-Oğlum bak ,şu trafiğe bak ,  bunca araç sana ne ifade ediyor ?  Bir süre sessizlik ardından konuşmasını sürdürdü :

- Bu kadar araç, fazlasıyla teknoloji fazlasıyla sanayileşme demektir .Ama yine de  Türkiye otomobil üretiminde dünya sıralamasında  kaçıncı sırada ? Göz ucuyla bir eşi Berrin Hanım’a bir de dikiz aynasından Efe’ye baktı. Kimseden cevap çıkmadı. Çaresiz devam etti konuşmasına.

-17. Sırada! Neden bu kadar gerilerde hiç düşündün mü oğlum ?  Yine sessizlik… Ama pes etmedi  Rafet Bey :

- Çünkü 16. Sıradakinden daha az çalışıyoruz da ondan. 15. Sıradakinden de az çalışıyoruz  ve onun önündekilerden de. Çünkü biz lay lay lomu seviyoruz çocuğum. Çalışıp üretmek yerine elimizde bi saz, bööyle tıngır mıngır …

Tam bu esnada eşi Berrin hanım’dan aldığı keskin bir bakışla sözleri yarım kaldı Rafet bey’in. Oğlunun daha fazla stres olmaması için “Kafidir “ bakışıydı bu. Kendisi de mesajı alıp sohbeti noktalamayı uygun buldu. Bu sırada Efe başını cama yaslamış dışarıda akan trafiği izliyordu .Saçlarının altında kalan kulaklığı O’na yine keman ziyafeti vermekteydi ve babasının söylediği hiçbir şeyi işitmemişti.

Sınava girdiğinde çok fazla bir şey yapmayı hedeflemiyordu Efe. Zira sınava yakınlarını memnun etmek için formalite icabı giriyordu. Gözetmen öğretmen,  herkesin kağıtlarını titizlikle kontrol ettikten sonra  öğrencilere dönüp :

-Bu sınavın hayatınızda güzel bir fark yaratmasını temenni ediyorum arkadaşlar.  dedi.

Ve süre başladığında öğrenciler tarafından  hızlı bir şekilde kitapçıkların açılma hışırtıları eşliğinde köşedeki masasına yöneldi.

Efe, adını soyadını yazdı , kitapçığı isteksizce  açtı , Türkçe sorularını okumaya başladı…Ağır ağır çözüyordu. Türkçe sorularının  paragraf  metinlerini okumak hep hoşuna giderdi.Zaten okumayı da çok seviyordu ve sıra dışı  güfteler yazabilmek  için çok okuması gerektiğini de biliyordu .  Soruyu çözmekten ziyade soru metninden edindiği bilgilerin kendisini mutlu ettiği zamanlar az değildi.İşte şimdi de Türkçe soruların sonuna doğru okuduğu bir metin  ilgisini çekmişti . Metin , şans yaratmaktan  bahsediyordu :

“Hayatta her şey bir enerjidir.O zaman şans dediğimiz şey de bir enerjidir. Biz eğer bulunduğumuz zeminde bunu yaratabilecek, hayatımıza çekebilecek bir noktadaysak,ancak  o zaman şanslı oluyoruz.”

O an, o enerjiyi tamamen damarlarında hissetti Efe...Ve tam o an, gözetmen öğretmen, masasındaki kahvesini karıştırıyordu. Kaşığın porselen fincana her teması birer nota olup kulaklarına hücum etti . Diğer yandan sanki sınav durmuştu , sanki dünya durmuştu , sanki her şey susup sadece o bestenin güfteleri konuşmaya başlamıştı. Aklına gelenleri mutlaka yazmalıydı. Sınavda bunu yapamazdı. Ne yapmalıydı ? Gözetmen öğretmene çıkmak istediğini söyledi. Çıkabileceğini söyledi gözetmen. Koşar adımlarla merdivenlerden indi. Ön kapıdan çıkamazdı , ailesi onu bekliyor olabilirdi ve yeni bir tartışmayla aklındakilerin uçup gitmesine izin veremezdi şimdi .Arka kapıya yöneldi. Ağaçların arkasındaki bahçe duvarının üzerine oturdu. Peki ya kağıt kalem ? Kalemi vardı ama kağıdı yoktu . Cebindeki kağıt mendil paketi aklına geldi ;paketi açıp bir kağıt mendil çıkardı , dizinin üzerine yaydı mendili… Sonra  yazdı , yazdı , yazdı Efe…

Birkaç gün sonra , o gün bahçe duvarı üstünde  yazdıklarını sınav esnasında  kulağına akan tınıya uygun bir nota dizimiyle bestelemişti bile. 

Günler sonra büyük bir heyecanla yeni demosu elinde  müzik patronunun kapısındaydı yine. Her zamanki sempatik karşılamadan sonra ümitsizce sordu patron : “ Dinlemeye değer bir şey mi Efe’cim ?”  Sorunun altındaki kinayeye aldırmadan elindeki müzik çaları masaya bıraktı Efe “ Lütfen dinleyin” dedi sadece. Bunu duyan patron, yine birkaç dakikasını ziyan edeceği düşüncesiyle dirseğini masaya dayadı elini de yanağına.Gözlerini yine önündeki bilgisayara kaydırdı.  İsteksizce dinlemeye başladı. İlk beş saniyeden sonra başını kaldırdı.Heyecanla patronu süzen Efe , patronun yaptığı çalışmasını dinlerken ilk kez başını bilgisayardan kaldırdığını görüyordu. Birbirlerine bakıp gülümsediler . Bitince başa aldırdı patron ve sonra tekrar başa… Birkaç kez dinledikten sonra Efe’ye dönüp : “Seni stüdyoya almanın vakti geldi , hazırlıklara başlamalıyız… “ dedi.

Yıllar sonra …

Uçakta pencere kenarına oturmayı tercih eden  ünlü bir müzik yıldızı yurt dışı konserinden dönüyordu.Elinde kahvesi gözleri pencere dışına dalmış vaziyetteyken aynı anda da  müzik kanallarından birinde bir anons yapılıyordu :

“Ve şimdi sizi geçtiğimiz yıl MTV tarafından her yıl düzenlenen Avrupa Müzik Ödüllerinde “Türkiye’nin en iyi sanatçısı” ödülüne, ardında da Liverpool ‘da yapılan finalde “Avrupa’nın en iyi sanatçısı” ödülüne layık görülen Efe Aydın’dan bir parçayla baş başa bırakıyoruz. Aynı zamanda müzik dünyasını alt üst eden ilk slow çalışması  : Kahveni  yarat ! sizlerle…”

Denizin üzerinden kuşbakışı martıların uçuşunu hayal etmeye çalışan Efe, gülümseyerek dinlemeye başladı  şarkısını :

Ne zaman içine dönüp

Tatsız şeyler görüp

Hüzünlenirsen…

Kalbine  bi göz at ,

Ve kahveni yarat…

Çünkü kahven denizindir

Ve duygular  sandalların

Eğer istersen senindir

Mutlu sonları masalların

Ne zaman gökyüzüne bakıp

Hiç yıldız yok sanıp

Hüzünlenirsen…

Kitabına bir göz at

Ve kahveni yarat

Çünkü kahven denizindir

Ve satırlar sandalların

Eğer istersen senindir

Mutlu sonları masalların

Ne zaman seni anlamazlarsa

Ve içini daraltırlarsa

Hüzünlenirsen buna…

Gökyüzüne  bir göz at

Ve kahveni yarat

Çünkü kahven denizindir

Ve bulutlar  sandalların

Eğer istersen senindir

Mutlu sonları masalların…

Keman sololarıyla süslenen  şarkısı,  uzun yıllar öncesine götürdü Efe’yi, çok uzun … Bir okulun arka bahçesindeki  duvarın üzerindeydi şimdi O …

Aynı anda  uçağın  ön koltuklarından birinde  oturan genç, şarkıyı dinleyenler arasındaydı.Düşündü  :"En sıkıntılı zamanlarda içilen kahve, huzur bulmak için vazgeçilmezlerindendi.Bu çoğu insan için böyleydi. Peki ama rahatlamak için ilk kahvesini yaratan insan kimdi ?"

Sıradışı sorulara müziğiyle ilham olan Efe, orta şekerli kahvesinden bir yudum daha aldı , kalplere sızmış olmanın mutluluğunu yudumlar gibiydi... 

Başka bir hikayede görüşmek üzere dostlar ...