Tüneldeyim ve Erkin baba...

Üretemediğim günler tüneline girdim bi süre önce...Üretemeyince hayatla bağlarını koparmış ölümü bekleyen yaşlı kaprisli hatunlara benziyorum çoğu zaman.Kafamın içi boş,istek yok,yaşamsal belirtiler minumum düzeyde seyrine devam etmekte ama hepsi o kadar.Hani ramazan ve iftar vaktindeki küçük ama değerli mutluluk patlamaları da olmasa bitkisel denebilir yaşantıma şu aralar...Ve arada beni mutlu anılara ışınlayan sesler tınılar objeler de renk katabiliyor günüme,bu tüneli ışıklandırabiliyor geçici de olsa :) Erkin baba bunlardan biriydi bugün.Bi bloger arkadaşımda gördüm, aynı şarkıyı paylaşmıştı O da, hem Ona yorum yazdım hem de muzır kopyacı damgası ihtimaline rağmen ben de aynı şarkıyı paylaşayım dedim...İnşaAllah bu tünelin sonunu görürüm bi kaç güne kadar ...

Sene 2004 falan olsa gerek,feci bi küslüğün ardından eşim kapıyı çarpıp gider,önce "git gidebildiğin yere kadar" hisleriyle kabaran yüreğim bi süre sonra sakinleşir gözyaşlarıyla hep ikimizin gittiği şehri kuşbaşı gören tepemize yola koyulurum.Malum barışma,ağlaşma sahneleri falan.Eşim de aynı yere aynı hislerle varmıştır meğer,arabamızda Erkin baba son ses söylemektedir bu şarkıyı.Hüzün,sevinç birbirine karışmış halimizle defalarca replay yaparız bu şarkıya.O gün kafamda iki soru takılı olarak kurur gider gözyaşlarım: "İnsan en sevdiğini neden en fazlaca kırar?" ve "Erkin Koray benim 2000 li yıllardaki hislerimi nasıl olmuşta 70'lerde şarkıya dökmüştür?"

Sevince,durma durma koş ardından !

Zaman yoktur git aşkı iste Ondan !

Sevince tüm insanlar bir başka,

Durma dostum sen de yer ver aşka...

Sevmek, bil ki doğmaktır yeni baştan !

Aşık oldum galiba yavaştan...

Sevince, işte burda ,dinleyin keyiflenin ha bi de sevinn mümkünse . . .